Kendisinin Elsa olduğunu düşünen ve ellerinde gizli “Buz gücü” sihri ile babasının donmasını sağlayan küçük kız Frozen’a inanıyor. Artık kendine inanan filmlerden çok kendisiyle dalga geçebilen filmlerin daha çok beğenildiği vakitlerde yaşasak da hala bir filmin sizi alıp götürmesini beklemediğinizi içinizdeki çocuğa anlatamazsınız. Sanırım her eleştirmenin ruhunda saklı olan çocuk, o her hatırana inanılabilecek filmi aramaya devam ediyor. Büyüdükçe uzaklaştığımız çocuksu saflığımızı ve inandığımız masalları aradığımız gibi…
Frozen’ın “gerçek aşk öpücüğüne getirdiği” değişik bakış açısıyla gene bir Disney yapımı olan “Maleficent”de karşılaşıyoruz. Orada da “Uyuyan Güzel” masalı farklı bir öyküye hayat veriyordu. Disney filmlerinde artık ne kötüler çok kötü, ne de aşk her şeyi çözen tek anahtar…
Bizim çocukluğumuzun daha net duran iyi kötü çizgileri, şimdiki çocuklar için daha flu bir görüntüye kavuşuyor. İyi kötü kavramları netliklerini kaybediyor herkes için. Goethe’nin Werther’inden 240 sene sonra, küçük kalpler Elsa’nın peşinden koşuyor. Çocukların filmde bulduğu yakaladığı sırrı, ancak onlar büyüdüklerinde farkedebileceğiz. Tıpkı Werther neslinin başka bir sosyolojik açılımı temsil etmesi ve giderek anlaşılabilmesi gibi…
Frozen’ın ve bütün öykülerin çözümü Goethe’nin romandaki tümcelerinde saklıdır kimbilir: “Ayrı olarak yüreğimi değil, aklımı ve becerilerimi beğeniyor, oysa her şeyin kaynağı yürektir: tüm gücün, tüm mutluluğun, tüm üzüntünün. Ah, benim bildiklerimi herkes bilebilir fakat yüreğimdir sadece bana ait olan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder